hapkido

 1

 Opis
HAPKIDO – koreańska sztuka walki pochodząca z DAITO RYU AIKI JUJITSU, opierająca się na wykorzystaniu siły przeciwnika.       

Nazwa hapkido oznacza drogę harmonijnej energii.
  hap – harmonia, koordynacja
ki – energia
do – droga
Początkowo hapkido posiadało jedynie dźwignie, rzuty i uderzenia w punkty witalne (ATEMI JITSU). Obecnie zawiera uderzenia ręczne i kopnięcia oraz użycie małych przedmiotów, jak kije, laska, wachlarz i pas. Uogólniając, można powiedzieć, że hapkido zawiera dźwignie z daito ryu aiki jujitsu, wysokie rzuty z JUDO, techniki ręczne z KARATE i kopnięcia z TAE KYON i z TAEKWONDO.
Uczy skromności i dyscypliny duchowej, pokory wobec otaczającego świata, a także zaufania do własnych możliwości. Najwyższe fazy wtajemniczenia obejmują wiedzę medyczną o własnym ciele i sztukę uzdrawiania. Najistotniejszą rzeczą w hapkido jest rozwijanie energii w punkcie danjun (jap. tanden, chin. tan tien). Każda technika kierowana jest energią płynącą z tego punktu.

KołoFilozofia
Hapkido opiera się na 3 zasadach:       

Ju – zasada wody, oznaczająca miękkość, plastyczność, dostosowanie się do przeciwnika; skupiony strumień ma więcej energii niż rozproszone krople. Woda, mimo miękkości, może drążyć skałę;

Won – zasada ruchu po okręgu, który pozwala wykorzystać energię przeciwnika. Według taoistycznej filozofii ruch ten jest zgodny z zasadami wszechświata. Zasada ta jest wykorzystywana szeroko w taijiquan;

Hwa – zasada niestawienia oporu, harmonii. Łączy ona dwie poprzednie i jest symbolizowana przez ciągłą przemianę energii yin w yang. Symbol tej przemiany występuje na fladze koreańskiej i można go odnieść również do życia społecznego.

Historia
Najstarsze koreańskie sztuki walki, SOOBAK i tae kyon, sięgają wczesnego średniowiecza. Wiadomo, że doborowe oddziały wyjątkowo odważnych i oddanych wojowników hwara doskonaliły się również w walce wręcz. Po 1905 Korea pozostawała pod okupacją japońską i uprawianie koreańskich sztuk walki było zabronione. Wielu Koreańczyków przenosiło się z rodzinami do Japonii, zyskując tam możliwość nauki zmodernizowanych japońskich systemów walki, np. judo.
Choi Yong Sul

Za twórcę nowoczesnego hapkido uważa się Choi Yong Sula, który w czasie okupacji japońskiej szkolił się u Sokaku Takedy mistrza szermierki na miecze oraz Daito-ryu Aiki Jujitsu. Po śmierci Choia wielkim mistrzem hapkido został Suh Bok Sup, wcześniej dyrektor wytwórni produkującej koreańskie wino Mak Ju. Poświęcił się hapkido, kiedy w 1948 poznał Choi Yong Sul – pracownika kierowanej przez siebie winiarni. Poznał go w szczególnych warunkach, gdy przy studni, z której czerpano wodę, wybuchła awantura i Choi Yong Sul, będący już wtedy w podeszłym wieku, pokonał kilku młodszych od siebie pracowników. Suh Bok Sup, wówczas judoka, poprosił starca o zademonstrowanie stylu w toku walki, podczas której został pokonany mimo znacznej różnicy wieku. W tej sytuacji zdecydował się opanować nieznaną sztukę. Choi Yong Sul opracował swój system ok. 1937, nadając mu nazwę dae dong yu yusul, tzn. jujitsu wielkiej Azji, co wyrażało imperialnego ducha ówczesnej Japonii. Po klęsce Japonii, ok. 1958 uczniowie Choia stworzyli nazwę hapkido. Wkrótce doszło do kłótni o przewodnictwo. Powstało kilka szkół o różniących się systemach ćwiczeń. Próbę unifikacji podjął Jung Moon Kwan, doprowadzając do porozumienia szkół w koreańskich prowincjach Kyung San i Chul Ra. Nowa organizacja powstała pod oryginalną, dłuższą nazwą, tj. Yu Kwan Sool Hap Ki Do.
Czołowym popularyzatorem hapkido jest Koreańczyk Kim Duck Soo, zawodnik, a następnie mistrz-instruktor. Karierę rozpoczynał jako instruktor w oddziałach amerykańskich stacjonujących w Korei, a następnie w Specjalnych Siłach Policyjnych Korei. Działał później w USA, prowadząc szkolenie w różnych formacjach wojskowych, gdzie otrzymał od rządu stanu Arkansas tytuł Am­basadora Dobrej Woli na rzecz Obywateli Innych Państw (Ambassador of Goodwill to the People of other States). W połowie lat 90-tych zapowiedział sformuło­wanie ściślejszych przepisów hapkido i organizację międzynarodowych turniejów. Autorem pierwszego podręcznika hapkido został działający w USA Koreańczyk He Young Kim.
Hapkido uprawiała Angela Miao-Lin, występująca w filmie „Wejście smoka” oraz Jackie Chan. Hapkido zyskuje coraz więcej zwolenników w Polsce (Lipoński W. Encyklopedia Sportów Świata.2006 s.170)

 Organizacje na świecie

Największe i najstarsze koreańskie organizacje Hapkido: Korean Moo Moo Kwan Hapkido Association, Korean Ki Do Association, Interna­tional Hapkido Federation, Korea Hapki­do Federation.
W Europie od 1981 roku działa European Hapkido Alliance z siedzibą w Anglii. Aktualnie prezydentem jest GM Sam Plumb (9 Dan), który szkolił się bezpośrednio u koreańskich mistrzów.     

Mistrz Sam Plumb (9 Dan)

Hapkido w Polsce
W 1991 roku w Krakowie powastała pierwsza sekcja Hapkido należąca do European Hapkido Alliance. Założycielem jej był prof. Stanisław Sterkowicz (5 Dan) przedstawiciel EHA w Polsce. Obecnie prowadzona przez dr hab. Katarzynę Sterkowicz-Przybycień (5 Dan) i Rafała Przybycienia (5 Dan).   
Istnieją jeszcze w Polsce sekcje, które należą do innych organizacji Hapkido między innymi w Gdańsku, Świdniku, Olsztynie i Warszawie. Działają one zazwyczaj przy sekcjach Taekwondo. Od kilku lat można zauważyć wzrost zainteresowania tą sztuką walki w naszym kraju.

Trening
Zależy od organizacji oraz instruktora. Zwykle początkujący koncentrują się na podstawowych uderzeniach i kopnięciach oraz dźwigniach i rzutach. Kilka technik uderzeń i kopnięć wykonuje się w powietrze tak jak w ćwiczeniach formalnych, tzn. bez współćwiczącego. Większość technik jednak wykonuje się z kontrpartnerem, który trzyma tarcze do uderzeń, w które uczeń uderza z całej siły. Zaawansowani uczniowie dodają do swojego repertuaru technicznego kilka nowych uderzeń więcej rzutów, dźwigni na stawy oraz techniki uciskowe. Ćwiczy się również z bronią np.: z pasem, laską, nożem, wachlarzem, długim i krótkim kijem. Techniki z laską przydatne są dla ludzi starszych, których sprawność jest mniejsza niż ludzi młodych, a laska na którą nie trzeba mieć pozwolenia, w rękach specjalisty może się stać skuteczna bronią do samoobrony.
Technikę prezentuje prof. Stanisław Sterkowicz (5 Dan)

Pierwsza część treningu rozpoczyna się serią ćwiczeń mających na celu rozwój siły i elastyczności. Następnie w grupie ćwiczy się podstawowe kopnięcia, uderzenia ręką, pady i przewroty. Potem adepci ćwiczą w parach z partnerami o równym poziomie nad swoimi indywidualnymi technikami. Instruktorzy nadzorują każdego z ćwiczących indywidualnie. Ćwiczący poznają co najmniej jedną nową technikę na każdych zajęciach. Niektóre szkoły ćwiczą formy hyung, zaś inne nie. Podobnie bywa ze sparingami. Jednak na zaawansowanym etapie szkolenia sparingi są nieodzowne. Wiele technik nie nadaje się do sparingu ponieważ mogą powodować uszkodzenia ciała, nawet przy zabezpieczeniu ochraniaczami. Dlatego w sparingu stosuje się tylko wybrane elementy techniczne. Sparingi podzielone mogą być na trzy grupy:

  1. Stosowanie kopnięć i uderzeń
  2. Stosowanie rzutów i dźwigni
  3. Połączenie technik z grupy pierwszej i drugiej plus walka w parterze zakończona trzymaniem lub duszeniem.
 Generalnie podkreśla się ćwiczenia kondycyjne oraz rozwijające energię wewnętrzną „Ki”.

Techniki hapkido
Ogólna klasyfikacja elementów obrony i ataku w Hapkido (Sterkowicz. S, Madejski E. 1999).
 
 
 

Przysięga hapkido dojang
Fizycznie, uprawiam Hapkido dla samoobrony, zmierzając do rozwoju uczciwości i osiągnięcia szacunku dla samego siebie, godności własnej.
Umysłowo, uprawiam Hapkido dla samodyscypliny, zmierzając do poprawienia zdolności komunikowania się ze światem i osiągnięcia samoświadomości.
Duchowo, uprawiam Hapkido dla samorealizacji, zmierzając do osiągnięcia pokory poprzez samokontrolę, a w konsekwencji do harmonii z innymi ludźmi.
Jestem osobą, która czegoś chce, wierzę sobie i innym, wytrzymam wszystko.